دردسرهای تکنولوژیکی یا مصائب تکونولوژی دم دستی

بی مقدمه بی حاشیه بروم سر اصل مطلب. گویا نوشتن طلسم شده.
بی خیال پُست شسته رُفته و عکس و محتوا. میخواهم چندوقتی با موبایل وبلاگ آپ کنم شاید وبلاگ خاک خورده ی تار عنکبوت بسته ی ما رنگ و لعابی گرفت. خب من بی تقصیرم، تبلت و اسمارت فون تنبلم کرده کمتر مینشینم پای سیستم. اما ته دلم هم ناراضی ام از بلاگ ننوشتن. از دور شدن از همه ی کارهایی که دوستشان دارم. والا زندگی اونقدر هم پیچیده نیست اما خب گویا آدمی وقتی چیزی را کم دارد بیشتر حرفش را می زند، وقتی به آرزوهایت میرسی انگار دلت می خواهد آرزوها را زندگی کنی تا اینکه بنویسی. و یک مشکل دیگری که مدام مانع نوشتن وبلاگ می شود، قربانش بروم تعدد شبکه های اجتماعی ست که آدم را درگیر کرده. ما آدم های عشق تکنولوژی هم یک جورایی دلمان می خواهد مثل مادرهای مهربان دم همه را هم داشته باشیم این می شود که بعضی قدیمی ترها از زیر دستمان در می روند.
خلاصه که آسمان ریسمان بافتم بگویم وردپرس جان دلت نگیرد حواسمان بهت هست اما این آقا و خانم همدم عادت کرده اند که «تو»، دفترچه ی روزهای نرسیدنی و هنوز شیرفهم نشده اند که روزهای وصال هم نوشتن می خواهد، کلمه می خواهد، ثبت و ضبط و عکس و شعر می خواهد. امان. حالا جای شکرش باقیست که هنوز فسقل خانی موجود نمی باشد اگر نه همین سالی یه بار هم گذرمان نمی افتاد. شُکر!

بازگشته ام برای ماندن.

سلام… سلامی به خانه ی همدم، به اهالی اش، به همسایه ی پرمهری که همیشه نگران ماست، سلامی به خودم به آقای همدم و به روزهای همیشه عاشقی…

امان… امان از روزهای پرهیاهو و بی اساس…امان از دلتنگی و دغدغه های همیشه.

هربار می آیم و می گویم بازگشته ام و باز می روم که انگار نه انگار که کلمه ها بی تاب جمله شدن مانده اند..انگار نه انگار که خودم بی تاب نوشتن مانده ام… این بار اما آمده ام که بمانم..که لحظه ها را بنویسم تا تاب بیاورم زندگی را تا دوباره خنده بنشیند بر لبانم تا از ته دل شادی کنم…

بازگشته ام برای ماندن.

بازگشت به روزهای همیشه عاشقی.

می دانم که خیلی وقت است خودم نبوده ام. خیلی وقت است چیزی کم داشته ام برای بودن و برای لبریز بودن. حس ِقشنگ ِ نوشتن با هیچ سرگرمی و دلخوشی دیگری جایگزین نمی شود و ناگزیر بازگشته ام به نوشته هایم به عاشقانه ها. به همدمانه های مکتوب. این روزها روزهای خوب و قشنگی است و می شود نوشتشان و از لحظه هایش کلمه ساخت. خیلی قشنگ تر از روزهای دلتنگی و نرسیدن و عاشقانه های دورادور. اما اینکه نوشته نشده اند حکایت تناقض روزهای مکتوب اینجا با روزهای هم اکنون است. زندگی خیلی پیچیده تر و مبهم تر و پرشتاب تر از عاشقی و زمزمه های عاشقانه است. عشق معنایش عمیق می شود و نوشتنِ همه ی لحظه های تلخ و شیرین سخت تر از گذشته است. همسر که می شوی هرچقدر هم که همدم باشی باز دغدغه هایت آنقدر بزرگ شده اند که رسیدن فقط نیست، ماندن است. و عاشق ماندن حدیث بی قراری ِ همه ی همدم های دنیاست.

راستی سلام .

همين با هم بودن…

همين كه هستى، همين كه خستگى هاى بعد از چندين ساعت سر و كله زدن با بچه هاى مردم، سهم من است و پنهانش مى كنى. همين بودنت، همه ى لذت زندگى من است، همين با من خنديدنت، همين لحظه هاى روزمره ى هميشگى را با تو بودن، خودِ زندگى ست. همين كه كنارم خوابى و آرام و بى صدا از تو مى نويسم، يعنى دوستت دارم. يعنى مى خواهمت…

پ.ن: اين پُست با مشقت آپ شد 🙂

براى كودكم…

باز هم دلتنگ تو شده ام، تويى كه مى دانم شايد هيچ وقت كنارم نباشى، كنار ما. مى دانى، اين روزها زندگى كردن با فاجعه فرقى ندارد، درياى پر تلاطمى ست به نام زندگى كه هركه قدرت بيشترى دارد بر تلاطمش مى افزايد، تا هرجا كه بتواند. و تو گاهى بى آنكه چيزى از نجات بدانى غرق مى شوى، بى آنكه كسى يادت كند محو مى شوى… مى دانم كه بيشتر از من از معبودمان مى دانى اما اين را هم مى دانم به محض آمدنت، هرچه بگذرد اين درياى بى اساس او را از تو دور مى كند و يا تو را از او، فقط و فقط اگر خودت او را طلب كنى هميشه ياورت خواهد ماند و اين طلب آسان نيست، اين را بدان كه آنقدر زندگى بى اساس است كه بى او نابود مى شوى… كودكم، دنياى ما رنگ هاى زيادى دارد تا بى رنگى را نبينى، حرف هاى زيادى دارد تا سكوت را نشنوى. دنياى ما پر از تعلق است تا بى تعلقى محو شود… مواظب دنياى ما باش، غريب است و آلوده و غمناك، نگذار چشمت را عادت دهد، نگذار دلت را غمناك كند، هميشه او را طلب كن، كه با او همه روشنى ست و شادى و رهايى، كه با او خودِ نور مى شوى، خودِ زندگى.

نامه ى چهارم، ٢٦ سپتامبر ٢٠١٢